Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος

Σε μεγάλη μαρμάρινη πλάκα στην είσοδο του Ναού είναι χαραγμένο το χρονικό, η ιστορία της:

Ο Ναός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Χριστού δεσπόσει στον κεντρικό και κύριο λόφο του οικιστικού συγκροτήματος του χωριού της Πενταλόφου. Η ιστορία του αρχίζει το έτος 1875 λίγα χρόνια μετά την απελευθέρωση όταν ο τότε μητροπολίτης Αιτωλοακαρνανίας Ακύλας τέλεσε τα εγκαίνια την 26η Απριλίου του έτος εκείνον.

Ο πρώτος εκείνος Ναός ήταν μικρός και καθώς ο οικισμός μεγάλωνε δεν μπορούσε να εξυπηρετεί τις θρησκευτικές ανάγκες των χριστιανών. Γύρω γύρω από το Ναό υπήρχε το κοιμητήριο με τους ξύλινους σταυρούς που στο κέντρο τους αναπαυόταν ένα μικρό καντήλι, που όμως γρήγορα γέμισε και δεν μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες ταφών. Τότε στις αρχές του εικοστού αιώνα μετέφεραν το κοιμητήριο νοτιότερα εκεί που είναι σήμερα. Ταυτόχρονα ξεκίνησαν τις διαδικασίες για ανέγερση μεγαλύτερου Ναού.

Ο συνταγματάρχης του τσαρικού στρατού ονόματι Λεμπεντέφ που τότε εργαζόταν στο βαλτό Λεσινίου τον οποίο η γεωργική εταιρεία Λεσινίου (Γ.Ε.Λ.) είχε αναλάβει να αποξηράνει, έκανε το σχέδιο του νέου Ναού το οποίο ήταν τρίκλιτη βασιλική με τρούλο. Το σχέδιο προβλέπει ότι ο νέος Ναός να κυκλώσει εντός του τον παλιό Ναό έως ότου αποπερατωθεί και τότε να γκρεμιστεί. Οι Ηπειρώτες μαστόροι από τα Ζαγοροχώρια ανέλαβαν να υλοποιήσουν το μεγαλόπνοο σχέδιο. Έγιναν καταρχήν τα θεμέλιά και οι τοίχοι προχώρησαν έως λίγων μέτρων όμως ο πρώτος μεγάλος πόλεμος επιβράδυνε πολύ το ρυθμό. Το έργο προχωρούσε να όμως που ήρθε και ο δεύτερος μεγάλος πόλεμος και το έργο σταμάτησε. Με την λήξη του πολέμου άρχισε ξανά η ανέγερση και η φημισμένοι Ηπειρώτες μαστόροι (Καρακωσταίοι) έπιασαν δουλειά. Προς το τέλος της δεκαετίας του πενήντα όλα είχαν πια φτάσει στο ποθητό τέλος. Ο παλαιός Ναός γκρεμίστηκε και εγκαινιάστηκε ο νέος εφημερεύοντος του π. Αθανάσιου Πετρονικολού και Αρχιερατούντος του Μητροπολίτου Ιεροθέου.

Ο νέος ναός δεν έγινε όπως ακριβώς τον σχεδίασε ο συνταγματάρχης Λεμπεντέφ, διότι ούτε τρούλο απέκτησε ούτε γυναικωνίτη. Εξαιτίας της φτώχειας και της βιασύνης έγινε κουτσουρεμένος. Αυτή η βιασύνη σε συνδυασμό με τη φθορά του χρόνου κι άλλες παραλείψεις το 1991 λειτούργησαν ούτως ώστε από πυρκαγιά από βραχυκύκλωμα να καταστραφεί και να μείνουν μόνο οι τοίχοι. Όμως οι εποχές τώρα έχουν αλλάξει δεν υπήρχε η παλαιά φτώχια και ανέχεια. Πολύ γρήγορα συγκεντρώθηκαν τριάντα εκατομμύρια δραχμές. Μετά τρία έτη το 1994 ο Ναός ξαναλειτούργησε και αυτή τη φορά με τρούλο γυναικωνίτη και τσιμεντοσκεπή ούτως ώστε να είναι απυρόβλητος από φωτιά. Σήμερα λίγο - λίγο καλλωπίζεται και γίνεται μέρα με τη μέρα πιο ωραίος και πιο όμορφος. Αγιογραφίες διακοσμητικά για άλλα είναι στην καθημερινότητά. Στο βόρειο μέρος που πριν ήταν γεμάτο από βατιές και μερικές ελιές και όπου τα φίδια είχαν τις φωλιές τους σήμερα υπάρχει μια μικρή οικία για να ξεκουράζεται και να διαμένει ο εκάστοτε ιερέας. Επίσης υπάρχει τουαλέτα για τις σωματικές ανάγκες των πιστών.

Εφημέριοι που υπηρέτησαν το Ναό ήταν από την ίδρυσή του έως το 1915 ο π. Νικόλαος Μυτιληναίος, από το 1915 έως το 1942 ο π. Παναγιώτης Λαλαπάνος, από το 1950 έως το 1983 ο π. Αθανάσιος Πετρονικολός, 1985-86 ο π. Ιωάννης Ντούμας, 1988-89 ο π. Ηρακλής Βερλέκης και από το 1990 έως και σήμερον 2009 ο π. Άγγελος Μπεκιάρης

Μετά τιμής A.M. Ιερεύς Άγγελος Μπεκιάρης

---

Θυμάμαι την παλιά εκκλησούλα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. την Αγία Σωτήρα, όπως τη λέγαμε. Ήταν πολύ μικρή. Είχε χτιστεί ποιος ξέρει πότε... Την είχαν μεγαλώσει και δεύτερη φορά στα 1875, όπως έδειχνε μια πλάκα πάνω απ' την κυρία είσοδο. Στα 1928 θεμελιώθηκε απ' τους πατεράδες μας η καινούργια γύρω στην παλιά, πού εξακολούθησε να λειτουργεί για μερικά χρόνια, ώσπου ολοκληρώθηκε η νέα. Τότε κατεδάφι­σαν την παλιά κι άρχισαν να ευπρεπίζουν την καινούργια, πού χάρη στην ολόθυμη και συγκινητική ενίσχυση των χωριανών με παντοίες και πλούσιες εισφορές, τελειοποιήθηκε και άρχισε να λειτουργεί απ' τα 1954 και επίσημα απ' τα 1968. Σήμερα, όπως υψώνεται στην κορυφή του κυριότερου λόφου του χωριού ωραία και μεγαλοπρεπής, φαίνεται πραγματικός οίκος Θεού. Εδώ πρέπει να γίνει λόγος και να εξαρθεί το τι μπορεί να γίνει, όταν οι κάτοικοι ενός χωριού μονοιασμένοι αποφασίσουν και θελήσουν! Η ολοκλήρωση ενός έργου, όπως αυτό, πού οι θεμελιωτές του το ονειρεύτηκαν μεγάλο, ήτανε φυσικό να δημιουργεί σκέψεις και να γεννά φόβους ότι θα απαιτούσε και πολύν χρόνο, άλλα και τεράστια δαπάνη, πού δεν θα κατάφερναν να σηκώσουν οι κάτοικοι του χωριού... Μικροί όμως και μεγάλοι, άντρες και γυναίκες, φτωχοί και εύποροι έδωσαν περισσότερα από όσα μπορούσαν: χρήματα και είδη και προσωπική εργασία και με συντονιστή τον Εφημέριο Αθανάσιο Αλεξ.Πετρονικολό κατάφεραν να νικήσουν! Και νίκησαν μεγάλη νίκη και κατάφεραν ένα άθλο χωρίς να λυγίσουν, χωρίς να δειλιάσουν ως το τέλος. Ο Ναός της Πενταλόφου τώρα, διακοσμημένος εσωτερικά χωρίς να λείπει τίποτα, έγινε με τη βοήθεια των χωριανών, άλλα και άλλων ξένων πού τους ξεσήκωσε ο Εφημέριος, ένας Ναός πού δεν έχει τον όμοιο του. Εμείς πού, όταν ήμασταν μικροί, είχαμε τη μικρή Εκκλησούλα και στις μεγάλες γιορτές στριμωχνόμασταν για να χωρέσουμε, μπορεί τώρα να ... νοσταλγούμε, μα κάνουμε τη σύγκριση και νιώθουμε πόσο χρειαζότανε η νέα και ευρύχωρη και ωραία για τον πληθυσμό τού χωριού, πού σιγά - σιγά μεγάλωσε και ευλογούμε το ζήλο όλων εκείνων πού έδωσαν και δούλεψαν και μόχθησαν...

Στην παλιά Εκκλησούλα με τα πυκνά γύρω - γύρω στασίδια, πού κάθονταν σαν σε θρόνους οι πατεράδες μας θυμάμαι... τον γυναικωνίτη πίσω... και κάτω απ' αυτόν τη μεγάλη εξέδρα, το «παγκάρι» των Επιτρόπων, τα μεγάλα μπρούτζινα μανουάλια... τον μεγαλοπρεπή άμβωνα... το μικρό Ιερό Βήμα, από όπου έβγαινε και ευλογούσε ο γέροντας Παπα-Λαλαπάνος... τις μεγάλες εικόνες τού Τέμπλου, πού έτσι ψηλά όπως ήσαν δεν τις φτάναμε και χρειαζότανε να μας βοηθήσουν οι μανάδες μας για να ασπαστούμε: τον Παντοκράτορα, την Παναγία, τον Άη Γιάννη, τις εικόνες με το βλέμμα εκείνο πού μας παρακολουθούσε όπου κι άν στεκόμαστε γεμάτο καλοσύνη και προστασία. Και ας το εξομολογηθώ εδώ τώρα κι ας μη θεωρηθεί ασέβεια... Αυτές τις εικόνες, έτσι πού τις βλέπω τώρα ανηρτημένες στους τοίχους της Νέας Εκκλησίας, τις αισθάνομαι σαν πιο ωραίες... ώστε να μη με συγκινούν οι καινούργιες, πού έχουν πάρει τη θέση των παλαιών! Θυμάμαι τα δυό μικρά ψαλτήρια, από όπου έψελναν κατά καιρούς ιεροψάλτες (σαν να τους βλέπω...) πρακτικοί: Χρίστος Ζαγγανάς, Σπύρος και Γιάννης Καπώνης (αυτοί οι δυό ήξεραν και λίγη βυζαντινή μουσική...), Θανασούλας Κουτρούλης (αυτός δεν έλεγε τίποτες άλλο παρά τον Απόστολο), Μάκιας Τσορβατζής, Χρίστος Καταπόδης (επί χρόνια αριστερός ψάλτης και σήμερα ακόμα), ο Δημοσθένης Καπώνης, επί αρκετά χρόνια ψάλτης, πού απέδιδε με καταπληκτική πιστότητα και ακρίβεια συνθέσεις ιεροψαλτών, πού έφτανε να τις είχε ακούσει μια έστω φορά για να τις αποτυπώσει και να τις αποδώσει πρακτικά (αφού δεν ήξερε μουσική), μουσικοί: Κώτσος Γιαννόπουλος, Σπύρος Παπασωτήρης, Νίκος Τσορβαντζής με τη θαυμάσια φωνή, πού όταν έψελνε το «Άξιον εστίν» πλαγίου Δ' ήχου του Γ. Κανελίδου μας συγκλόνιζε... ο μουσικός και συνθέτης και θαυμάσιος άνθρωπος Γιώργος Μουσουλής και ο μουσικοδιδάσκαλος και συνθέτης Νικόλαος Τσιμπούκης με μια φωνή καταπληκτική, πού ερχότανε απ' τον Αστακό συχνά στο χωριό και έψελνε, ο Κλεώπας Αλεξ. Πετρονικολός και άλλοι ξένοι: Αντώνης Λεονάρδος, Γιάννης Καππές, Γιώργος Καππές, Νώντας Λαδάς, Γιάννης Φραγκαναστάσης, Μάκος Φραγκαναστάσης, Μήτσος Μπλαχούρης, Γρηγόρης Γαρδέλης, Θανάσης Δαμιανός, Γιάν­νης Μπερερής και άλλοι... Σ' αυτούς θα μπορούσα να βάλω και τον εαυτό μου, αφού δεν ήμουνα μόνιμος κάτοικος Πενταλόφου. Εδώ θα ήθελα να πω λίγα λόγια για τον Κλεώπα. Όσα χρόνια ήτανε στην Πεντάλοφο ψάλτης, σπάνια επαναλάβαινε τα ίδια! Πάντα και κάτι καινούργιο, κάποια καινούργια σύνθεση, «μάθημα» όπως λένε οι ιεροψάλτες τις μουσικές συνθέσεις. Δεν υπάρχει Χερουβικό, Άξιον εστίν η Μεγαλυνάριο, Κοινωνικό, Δοξολογία, Τρισάγιο, Καλοφωνικός Ειρμός απ' τις συνθέσεις μεγάλων 'Ιεροψαλ­τών Ανθίμου, Τσιμπούκη, Μισαηλίδου, Νικολάου Σμύρνης, Φωκαέως, Δανιήλ, Κεσσανιέως, Ιακώβου, Ραιδεστηνού, Βιολάκη, Γρηγορίου, Πέτρου Πελοποννησίου, Παπανικολάου, Μανουήλ, Βυζαντίου, Χουρμουζίου και άλλων, πού ήσαν άγνωστοι σε μάς ως τότε, πού να μην το έψαλε. Λειτουργίες μέσα στη μικρούλα Εκκλησία μας μεγαλοπρεπείς, λαμπρές σαν πατριαρχικές! Κοντά στον Κλεώπα βοηθοί εμείς και άλλοι απ' τα γύρω χωριά, πού τους δίδασκε βυζαντινή μουσική δωρεάν, όπως δωρεάν διδάχτηκε τη μουσική και την ψαλτική ο ίδιος απ' τον αείμνηστο Τσιμπούκη, πού αγαπούσε το χωριό μας και το επισκεφτότανε ταχτικά και λάμπρυνε τόσες φορές τις γιορτές μας και πού πέθανε στα 1943 σ' αυτό σε ηλικία 85 χρονών... Μια λαμπρή περίοδος για την Εκκλησία της Πενταλόφου, πού τη συνεχίζει τώρα ο γιος τού Κλεώπα Αλέξης, άριστος μουσικός και με φωνή θαυμάσια!

Κ' εδώ δυό λόγια για έναν αφανή εργάτη της 'Εκκλησίας: τον Γεράσιμο Φ. Κουλουρή. Χρόνια και χρόνια ο Μάκιας Κουλουρής την υπηρέτησε αμισθί. Μια καταπληκτική κατάρτιση στην τυπική διάταξη για όποια λειτουργία και την πιο δύσκολη ακόμα από άποψη τυπικής διαδικασίας. Ένα άγραφο και ζωντανό «ημερολόγιο», σαν αυτό πού εκδίδει κάθε χρόνο η Εκκλησία της 'Ελλάδος και προβλέπει όλες τις περίπλοκες τυπικές περιπτώσεις και πού συμβουλεύονται τώρα οι Ιεροψάλτες. Ένας ιδεώδης «τυπικάριος», πολύτιμος σύμβουλος των Ιεροψαλτών του χωριού! Ιερείς Εφημέριοι του Ναού μας κατά καιρούς: Νικόλαος Μυτιλήνης - Παπανικολάου, γλυκόφωνος και άγιος κληρικός (1866 - 1897), Π. Σαλονίτης, Ευθ. Στέργιου, Παναγιώτης Λαλαπάνος, κάπου 40 χρόνια εφημέριος (1902-43), Αθανάσιος Αλεξ. Πετρονικολός, ο σημερινός (από το 1946).

ΛΙΓΑ ΓΙΑ ΤΗΝ Ι.ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ

Το Μεσολόγγι και η περιοχή του άνηκε εκκλησιαστικώς στην Αρχιεπισκοπή Άρτης και Ναυπάκτου ως το 1833. Τότε με Διάταγμα της 20 Νοεμβρίου ιδρύθηκε η Αρχιεπισκοπή Ακαρνανίας και Αιτωλίας με έδρα το Μεσολόγγι, πού περιέλαβε τις Επαρχίες Ακαρνανίας, Μεσολογγίου, Ναυπακτίας και Αγρινίου. Πολύ αργότερα οι Επαρχίες Ναυπακτίας και Ευρυτανίας αποτέλεσαν ιδιαίτερη Επισκοπή.

Οι κατά καιρούς Μητροπολίτες: Πορφύριος 1833-37, Ιερόθεος 1838-47, Θεόφιλος 1847-62, Γεράσιμος 1862-66, Παρθένιος 1892-1914, Κωνσταντίνος 1922-1934, Ιερόθεος 1934-1961, Θεόκλητος 1966

"Απόσπασμα από το βιβλίο του Κωστα Αλεξ. Πετρονικολού Ποδολοβίτσα-Πεντάλοφος"

Οὗτος ὁ νέος Ἱερὸς Ναὸς ἀνηγέρθη καὶ ἀποπερατώθη, τῇ θυσίᾳ τῶν ἐνοριτῶν Του καὶ τῇ συνδρομῇ τῶν ἐν τῇ ξένῃ, βιούντων συμπολιτῶν Του.-
Τιμῆς καὶ εὐγνωμοσύνης ἕνεκεν.
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ «Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ»
ΠΕΝΤΑΛΟΦΟ - ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ

Ὅταν κατά τὸ ἔτος 1941 ἐπέστρεψα ἀπὸ τὸ μέτωπο τῆς Ἀλβανίας, ὁ τότε ἐφημέριος τοῦ χωριοῦ μας Ἀιδεσ. Παπα-Πάνος Λαλαπάνος, μὲ ἐξέλεξε καὶ μὲ διόρισε Ἐκκλησιαστικό Σύμβουλο καὶ ταμία τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ μας.

Δυστυχῶς, μέσα σ' ἕνα ἀκριβῶς χρόνο ἀρρώστησε καὶ πέθανε, ὁ ἱερεύς μας, ὡς ἦτο ἑπόμενον ἀνέλαβα ἐγὼ ὅλο τὸ βάρος τῆς διευθύνσεως καὶ ὡς διοικήσεως τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ. Ἡ κατάστασις ἦτο τότε ἀνώμαλος καὶ δύσκολος. Χάρις ὅμως εἰς τὴν ἐπιμονή μου κατόρθωνα πάντοτε νὰ μὴ λείπη ἀπὸ τὸ χωριό μας ὁ ἱερεύς. Ἡ κατάστασις αὐτή διήρκεσε 4 ἀκριβῶς χρόνια.

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης, τότε Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας μ. Ἱερόθεος μὲ ἐξέλεξε καὶ μὲ ἐχειροτόνησε Ἱεροδιάκονο στὶς 5.10.46 καὶ ἐν συνεχείᾳ τὴν 27.10.46 μὲ ἐχειροτόνησε Πρεσβύτερον τὴν δὲ 8.2.47 τοποθετήθηκα καὶ ἀνέλαβα ὑπηρεσία ὡς τακτικός ἐφημέριος τοῦ χωριοῦ μου καὶ ἀκριβῶς ἔπειτα ἀπὸ 37 ὁλόκληρα χρόνια ἤτοι τὴν 8.2.84 ἔγινα συνταξιοῦχος.

Ἤτοι ἔχουμε συνολικά ἔτη ὑπηρεσίας καὶ ἐφημερίας 41 χρόνια ἂν προσθέσουμε καὶ 9 ἔτη ἀκόμη ὡς βοηθός ἱερόπαιδο ἔχουμε μισό αἰῶνα ὑπηρεσίας καὶ ἐργασίας μέσα στὸν Ἱερό Ναόν αὐτόν.

Μέσα σ' αὐτὰ τὰ χρόνια τῆς ἐφημερίδας μου ἐργάστηκα τιμίως καὶ εὐσυνειδήτως. Οὐδέποτε ἔβλαψα ἐνορίτην, τοὐναντίον παντοῦ καὶ πάντοτε ἤμουνα στὴ διάθεση καὶ ἐξυπηρέτηση τοῦ καθενός.

Εἶναι ἄπειρες καὶ ἀμέτρητες οἱ διευκολύνσεις καὶ ἐξυπηρετήσεις ποῦ μὲ προθυμίαν καὶ ἀγάπην προσέφερα στὸν καθένα μας. Εἰς οὐδένα εἶπα τὸ ὄχι, σὲ κάθε ἔρανο ἤμουνα πρῶτος καὶ καλύτερος καὶ πάλιν ἐδῶ τονίζω ὅτι μὲ ἀγάπη προσέφερα ὅτι μποροῦσα ἀκόμη καὶ πολύ δυσάρεστα γεγονότα εἶχον ἀποφευχθεῖ χάρις στὶς ἐπεμβάσεις μου, δὲν τὶς ὀνομάζω μὲ λεπτομέρεια καὶ μὲ ἀκρίβεια διότι θὰ προσκρούσω στὰ ὅρια τῆς μετριοφροσύνης μου.

Δὲν ἐπαγγέλλομαι οὔτε ἰσχυρίζομαι τὸν ἀλάνθαστον καὶ ἀναμάρτητον γι ' αὐτό ἂν τυχόν ἔχω φταίξει ἢ βλάψει οἱονδήποτε ζητῶ συγγνώμη καὶ συγχώρησιν καθώς καὶ ἐγὼ παρέχω μ' ὅλη μου τὴν ψυχήν τὴν συγχώρησιν, ἄνθρωποι εἴμαστε καὶ τα λάθη τα κάνει ὁ ἄνθρωπος.

Καὶ τώρα ἂς ποῦμε καὶ λίγα γιὰ τὴν Ἐκκλησία:

Βρῆκα καὶ παρέλαβα ἕναν μισοφτιαγμένον τοῖχο τοῦ νέου Ἱεροῦ Ναοῦ ἐντὸς τοῦ ὁποίου εὑρίσκετο ὁ παλαιός Ναός. Μέσα δὲ, σὲ μία δεκαετία 1954-1964 παρουσιάσαμε ἕναν μεγαλοπρεπῆ καὶ ἐπιβλητικό καὶ ὑπέροχο Ναό ποῦ σήμερα διεκδικεῖ τὴν πρώτη θέση. Οἱ δαπάνες ξεπέρασαν τὸ ποσό των 2.500.000 δραχ. καὶ ἂν ἐρωτήσει κανείς πώς ἔγινε αὐτό τὸ θαῦμα τοῦ δίνουμε τὴν ἀπάντηση: Ἔγινε μὲ τὴν συνδρομή καὶ τὴν θυσίαν των συγχωριανῶν ἀφ' ἑνὸς καὶ ἀφ' ἑτέρου μὲ τὶς ὑπεράνθρωπες προσπάθειες καὶ τὸν ὑπερβολικόν ζῆλο τοῦ γράφοντος, ὄχι μόνο κόπους καὶ ἰδρώτα διαθέσαμε ἀλλά, καὶ δάκρυα.

Ὁ Ναός μας ἐσωτερικός εἶναι ἐξοπλισμένος μὲ τὰ τελειότερα μέσα ποῦ ἀπαιτεῖ ἡ σημερινή ἐξέλιξις ἀλλὰ καὶ ἐξωτερικός μὲ πλατεῖαν, δενδροφύτευση καὶ κλίμακες. Σταματάω καὶ κλείνω τὸ γράμμα.

Ὑποβάλω θερμές εὐχαριστίες στὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτην μας καὶ καλό μου Δεσπότην κ. κ. Θεόκλητον ποῦ ἡ ἀγάπη τοῦ δὲν ἔχει μετρημούς.

Εὐχαριστῶ τὸν Πανοσ. Ἀρχιμανδρίτην κ. Θεόδωρον Εὐαγγελάτον γιὰ τὴν καλωσύνη τοῦ.

Εὐχαριστῶ τὸν κ. Θεόδωρον Βλαχόπουλον γραμματέα καὶ Θεολόγο τῆς Ἱεράς Μητροπόλεως γιὰ τὶς τόσες καλωσύνες ποῦ πρὸς ἐμὲ προσέφερε.

Εὐχαριστῶ καὶ ὅλους ὅσους ἐργάζονται στὴν Ἱερά Μητρόπολη.

Καὶ τώρα γονατίζω καὶ κλαίω πρὸ τοῦ νωποῦ τάφου τοῦ πολυαγαπημένου μου Ἀλέξη πρωτοψάλτη τοῦ Ἱεροῦ μας Ναοῦ τοῦ ἀλησμόνητου συνεργάτη μου ποῦ ποτέ δὲν θὰ τὸν λησμονήσω διότι ὑπῆρξε ὑπέροχος καὶ ἐκλεκτὸς σ' ὅλες τοῦ τὶς ἐκδηλώσεις. Ὁ Κύριος ἂς τὸν κατατάξει καὶ ἀναπαύσει στοὺς κόλπους τῶν Ἀβραάμ καὶ πάντων τῶν Πατριαρχῶν καὶ ἂς ψάλλει ἐκεῖ καὶ ἂς ὑμνεῖ καὶ ὑμνολογεί τὸν Θεόν.

Συγχωριανοί μου σὰς ἀποχαιρετῶ καὶ Σας εὔχομαι ὑγείαν, εὐτυχίαν καὶ προκοπήν στὶς οἰκογένειές σας.

Μὲ ἀγάπη καὶ Εὐχὲς
Ἀθανάσιος Πετρονικολός συνταξιοῦχος ἱερεύς
Πεντάλοφος 8/3/1984

---

Λεσινιώτισσα   Μεταμόρφωση Του Σωτήρος   Ξωκλήσια