Παλιό Δημοτικό Σχολείο Πενταλόφου
Το παλιό Δημοτικό σχολείο, είναι ένα από τα λίγα δημόσια κτήρια του χωριού μας με μεγάλη σημασία στο πέρασμα των χρόνων, κουβαλώντας ιστορία δεκαετιών.
Η κατασκευή του χρονολογείται στο πρώτο μισό του προηγούμενου αιώνα σχεδόν ταυτόχρονα με τον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως Του Σωτήρος που γειτνιάζει.
Αυτό το κτήριο υπήρξε το δημοτικό σχολείο του Πενταλόφου μεγαλώνοντας γενιές και γενιές από Πενταλοφιωτάκια, φυλάκιο των Γερμανών στην κατοχή του ’40, Ελλήνων φαντάρων σε εκλογικές αναμετρήσεις όπου ήταν εκλογικό κέντρο, υπήρξε αίθουσα διδασκαλίας παραδοσιακών χορών ,ραπτικής και κεντήματος και σημαντικότερο του εκπαιδευτηρίου υπήρξε Εκκλησία όταν κάηκε η Εκκλησία μας.
Σ’ αυτό το κτήριο που έλεγαν παιδικά στόματα το «Πάτερ Ημών» κάθε πρωί, σ’ αυτό το κτήριο έχουν γίνει Θείες Λειτουργίες, γάμοι, βαφτίσεις, χαρές και λύπες Πενταλοφιωτών για μεγάλη περίοδο που ανακατασκευαζόταν η Εκκλησία μας.
Αυτό το κτήριο στις μέρες μας είναι ένα ξεχασμένο φάντασμα του παρελθόντος ,εγκαταλελειμμένο, με σπασμένα τζάμια, βαμμένους τοίχους, επικίνδυνη σκεπή χωρίς καμία λειτουργικότητα.
Αυτό το κτήριο σ’ ένα από τα ομορφότερα σημεία του χωριού μας με θέα τον κάμπο του Λεσινίου και την Καλχίτσα ατενίζει με αβεβαιότητα το μέλλον.
Τι θα μπορούσαμε να το κάνουμε;
Μια αξιόλογη πρόταση είναι να γίνει ένας χώρος που θα προσφέρει γνώση και θα συγκεντρώνει τους Πενταλοφιώτες είτε συλλογικά είτε ανοιχτά για κάθε είδους εκδήλωση.
Εφόσον ανακαινιστεί, και επισκευαστεί, να αξιοποιηθούν οι δυο αίθουσες του η καθεμία για διαφορετική χρήση. Η μια αίθουσα να γίνει Λαογραφικό Μουσείο, με παλιά αντικείμενα, με απεικονίσεις από την ζωή του χωριού και της υπαίθρου στο πέρασμα των
χρόνων, με φορεσιές και αργαλειούς, με αναφορές σε όλες τις κοινωνικές-επαγγελματικές ομάδες του χωριού μας γεωργοί, αγωγιάτες, τσοπάνηδες, πραγματευτάδες, νταουλιέρηδες κ.α. οτιδήποτε υπήρξε και κινδυνεύει να ξεχαστεί. Παλιά βιβλία και σκόρπια αρχεία, έγγραφα ιστορικής σημασίας, αγροτικά εργαλεία, σχολικές ποδιές πράγματα που ακόμη υπάρχουν (προς πείσμα μερικών ρομαντικών συγχωριανών, που αγαπάνε τον τόπο τους και ευχαρίστως θα παραχωρούσαν) και μπορούν να αξιοποιηθούν. Ίσως να ονομαζόταν και να αφιερωνόταν στον αείμνηστο δάσκαλο παραδοσιακής μουσικής Αριστείδη Μόσχο, που γεννήθηκε στο χωριό μας.
Η άλλη αίθουσα να γίνει αίθουσα συνελεύσεων και πολιτισμού, ή βιβλιοθήκη, με καθίσματα, προβολικό, έδρανο, κ.α ώστε να μπορεί να συνεδριάζει ο κάθε σύλλογος, ο ΑΟΠ, η Αδελφότητα Πενταλόφου, οι Έφιπποι, να γίνονται ανοιχτά κοινοτικά - Δημοτικά συμβούλια, να προσκαλούμε ανθρώπους των Τεχνών και της επιστήμης ακόμη και της πολιτικής (όσο και αν έχει αξιωθεί ο χώρος) ώστε να έχει πρόσβαση στη γνώση, την πληροφόρηση και την επικοινωνία ο καθένας. Αυτή η αίθουσα γιατί να μην γινόταν προς τιμή των συγχωριανών μας λογοτεχνών Κ. Πετρονικολού, Ν. Κουτρούλη, Α. Δημητρούκα και του καθηγητή Δ. Πετρονικολού. Θα μπορούσε να είναι ένα ωραίο παραμύθι χωρίς ποτέ να γίνει κάτι. Πιστεύω όμως ότι υπάρχουν άνθρωποι που τον πονάνε αυτό το τόπο που τους μεγάλωσε και περιμένουν μόνο το έναυσμα για να συμβάλουν όπως μπορούν στην υλοποίηση αυτού του οράματος.
Εξάλλου είναι περισσότερα αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν.
Γράφει ο Γιάννης Ελ. Τζακώστας